زبان معرف آدمی و بودن او و جهان وفرهنگ اوست . ما همه چیز را با زبان می بینم ، با زبان فکر می کنیم ، با خود حرف می زنیم . ما جهان را با زبان می خوانیم.. این خوانش در حقیقت معنی حقیقی زندگی ماست . برای همین باید تحلیل و معرفی شود. اما پیش از معرفی . باید تعریفمان را در رابطه با همه موارد ومسائل روشن کنیم

تعریف هر چیز در حقیقت روشن نمودن هستی، ساختار ، علت وجود وچگونگی بودن او ست . نام و هویت مفهومی آن چیز را در جریان ادراک وشعور یابی بر اساس این شناخت ومعرفی انتخاب و در کد مفهومی زبانی قرار می دهند . در جهان همه چیز بر مبنای هر زبان خاصی اسمی دارد و با مشخصه هایی که تعریف شده. معرفی می شوند

راستی اگر این مشخصه ونام را از هر عنصر و موردی بگیریم آن را چگونه خواهیم خواند؟

خواندن ، شناختن آیا نوعی معرفی کردن است؟ . راستی خواند چیست ؟ چگونه اتفاق می افتد؟ آیا ما همه چیز را یک سان می خوانیم . چه فرقی بین خواندن وخوانده شدن است ؟ اگر به این سوال بخواهیم پاسخ دهیم . باید به تعریف ها و مکانیزم های مراحل شناخت برگردیم.به عوامل تاثیرگذار . به تاثیر محیط .، نوع زیست و شکل زبان و تاثیر لحن در بیان و خواندن متن.

پس ناگزیر خواهیم شد که معنای همه چیز را در یابیم تا به حقیقت تعریف هر چیز برسیم و همین طور ناگزیر به تحلیل وتفسیر همه چیز خواهیم شد . اما یک چیز را باید این جا به تاکید یاد آوری کنم که در تحلیل جریان شناخت و مراحل خواندن وخوانده شدن یک اتفاقی می افتد یعنی مرگ متن

و این سوال پیش می آید که آیا مرگ متن فقط با خواندن وخوانده شدن روی می دهد ویا بعد از نوشته شدن وانتشار ؟ خواندن در حقیقت بر ملا نمودن ظاهر و هستی و پنهان ویا جوهر هر متن ویا هر چیزیست و همین طور کشتن آنش

پایان خبر